Córka Piotra i Jadwigi z d. Misko. Pochodziła z wielodzietnej rodziny rolniczej. Do Zgromadzenia w Pniewach została przyjęta w wieku 27 lat. Okres formacji początkowej spędziła w Pniewach i po złożeniu profesji zakonnej, tuż przed wybuchem II wojny światowej, wyjechała do Sokolnik Wlk. Przeżyła tam prawie 16 lat, łącznie z okresem okupacji niemieckiej. W III 1955 została skierowana do Monic. Tutaj, podobnie jak w Sokolnikach Wlk., pracowała w gospodarstwie. Z zamiłowaniem oddana była tej pracy, jak św. Franciszek darzyła zwierzęta pełną miłości troską. We współpracy z siostrami była uczynna i zgodna, nastawiona na to, by cięższą pracę brać na siebie, a innym sprawiać radość. W niedziele lub w święta proponowała siostrom wyjazd do lasu albo do sąsiedniej parafii w Charłupi Małej, by tam wspólnie pomodlić się przed cudownym obrazem Księżnej Sieradzkiej. Związana serdeczną miłością z Matką Bożą, radośnie pełniła wolę Bożą poprzez wypełnianie codziennych obowiązków. Dlatego była lubiana. Kochała Zgromadzenie, była zainteresowana życiem i sprawami domu, gotowa służyć. Odznaczała się też punktualnością. W I 1974 spadła ze schodów. Po tym potłuczeniu nastąpił częściowy paraliż. Mimo leczenia w domu i w szpitalu nie powróciła już do pełni zdrowia. W II 1974 stan jej zdrowia się pogorszył. Przewieziona została do domu w Sieradzu, gdzie zmarła. Spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sieradzu.